Skip to content Skip to navigation

Φιλοσοφία

  • Κάθε έργο αντιμετωπίζεται ως μοναδικό. Η τοποθεσία, η θέση του οικοπέδου στον αστικό ιστό, ο προσανατολισμός, οι ανάγκες – απαιτήσεις των ιδιοκτητών, η θέα κι οι οπτικές φυγές, και πολλά άλλα στοιχεία κατά περίπτωση ξεχωριστά και πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενα, αναλύονται και αξιολογούνται σε κάθε κτίριο διαφορετικά. Το τελικό αρχιτεκτονικό έργο εκφράζει την μοναδικότητα της συνθετικής αλληλεπίδρασης όλων των ανωτέρω, είναι μια αυτόνομη οντότητα που παίρνει ζωή μέσω της καθημερινής του χρήσης.
  • Ο αρχιτέκτονας προτείνει και ο πελάτης αποφασίζει. Όμως δεν είναι πάντα έτσι. Ο πελάτης θέτει τους οικονομικούς και όχι μόνο περιορισμούς και τις λειτουργικές ανάγκες, και ο αρχιτέκτονας καλείται να συνθέσει το κέλυφος που θα εξυπηρετεί αυτές τις απαιτήσεις. Θα πρέπει να εκπαιδεύσει έναν άνθρωπο που ασχολείται με ένα άλλο αντικείμενο, να τον ψυχολογήσει και να διερευνήσει την προσωπική του ζωή. Κι ο πελάτης θα πρέπει να είναι έτοιμος να αφιερωθεί σε αυτή τη μοναδική δημιουργική διαδικασία. Για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα πελάτης και αρχιτέκτονας γίνονται φίλοι και συνεργάτες. Το αρχιτεκτονικό έργο δεν εξαντλείται όταν ολοκληρωθεί η σύλληψη η έστω η κατασκευή. Αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα μιας πορείας συνεργασίας ανάμεσα στον Ιδιοκτήτη, τον αρχιτέκτονα και τον κατασκευαστή. Ανήκει ως concept και στους τρεις, αλλά είναι πλέον ένα δοχείο ζωής για πολλούς ανθρώπους και γενεές, που θα το βιώνουν ευχάριστα στην καθημερινότητα τους, χωρίς να έχουν την ανάγκη να αναζητούν το λόγο. Ίσως αυτή τελικά να είναι η αμοιβή του αρχιτέκτονα.
  • Σε κάθε έργο, αναλύονται τα δεδομένα και οι ανάγκες κάθε χώρου ξεχωριστά, σχεδιάζονται λεπτομερώς όλα τα στοιχεία της κατασκευής, με οδηγό μια ιδιαίτερη αισθητική, που έχει σαν στόχο, την ανάδειξη του τελικού αποτελέσματος μέσα στο περιβάλλον που – κάθε φορά – προορίζεται να λειτουργήσει. Το κτιριακό έργο, μέσω των ιδιαίτερων κάθε φορά συνθηκών και περιορισμών, ορίζει τις συνιστώσες της σύνθεσης, οι οποίες φιλτράρονται μέσω των παραμέτρων που θέτει η πλαστικότητα του όγκου και η συνέπεια των υλικών. Έχοντας ως άξονα στην φιλοσοφία του σχεδιασμού, τις καθαρές γραμμές και την δομική εφαρμογή υλικών και χρώματος.
  • Τα υλικά αποτελούν τις νότες μιας μουσικής σύνθεσης που εκφράζεται αρχιτεκτονικά. Σκυρόδεμα, μέταλλο, γυαλί, πέτρα, επίχρισμα, ξύλο και χρώμα συνιστούν τα επτά δομικά στοιχεία του κτιριακού έργου, που σαν μουσική σύνθεση ενορχηστρώνεται από το φως. Δεν υπάρχει αγαπημένο υλικό, κάθε ένα έχει την δική του προσωπικότητα και ιδιότητες, καθώς αναδεικνύεται μέσω του ιδιαίτερου ρόλου που καλείται να εκπροσωπήσει στο σύνολο.
  • Χρειάζεται επίμονη και δημιουργική ενασχόληση με την επιμέλεια της κατασκευής, διαρκής πειραματισμός με νέα υλικά και συνεχής ενημέρωση πάνω στις νέες τάσεις του σχεδιασμού, ώστε να αποκτήσουν οι χώροι την απαραίτητη πνοή, καθώς θα ακούγονται οι αρμονικές συχνότητες των επτά υλικών. Έτσι αναδεικνύεται όχι μόνο η λειτουργία κι η ποιότητα της κατασκευής, αλλά κι η βασική δομή μιας ολοκληρωμένης συνθετικής ιδέας. Με αυτόν τον τρόπο το μοντέρνο γίνεται κλασσικό.
  • Στην εσωτερική διακόσμηση η αρχιτεκτονική αναγκαστικά περιορίζεται μέσα σε ένα συγκεκριμένο κέλυφος. Ο φλοιός αποτελεί το όριο, το σύνορο μέσα στο όποιο καλείται να ξεδιπλωθεί η αναλυτική και συνθετική διαδικασία. Η αρχιτεκτονική δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η παράγωγη δομημένου χώρου. Στον εσωτερικό σχεδιασμό αυξάνονται οι περιορισμοί, μεγαλώνει όμως παράλληλα και η συνθετική ελευθερία, καθιστώντας αυτόνομο το έργο από το κέλυφος του. Ιδανικά σε κάθε έργο, το εσωτερικό θα πρέπει να αντανακλάται στο εξωτερικό περίβλημα. Όταν όμως αυτό δεν συμβαίνει, τότε η μουσική δωματίου καλείται να δώσει την απάντηση.
  • Το αρχιτεκτονικό τοπίο στην Ελλάδα υποφέρει από τις δαιδαλώδεις ρυθμίσεις ενός ασαφούς και ασυνάρτητου Οικοδομικού Κανονισμού και της κατά γράμμα εφαρμογής αυτού σε ένα εξ’ ορισμού δημιουργικό πεδίο, όπου το όραμα για μια καλύτερη ζωή, κυριαρχεί μέσω της απουσίας του. Ιδιοκτήτες, κατασκευαστές, εργοδότες και μηχανικοί χωρίς αστική συνείδηση, ερμηνεύουν και κυρίως εφαρμόζουν τον ΓΟΚ κατά περίπτωση, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τους. Και τελικά καλά κάνουν, όταν ο ανύπαρκτος κρατικός μηχανισμός έρχεται τελευταίος, για να τους επιβραβεύσει μέσω ευκαιριακών εισπρακτικών εισφορών. Η εικόνα που βιώνουμε στις πόλεις θέλει πολιτική βούληση για να αλλάξει, αλλά και ελεγκτικούς μηχανισμούς που θα φροντίζουν για την εφαρμογή κανονισμών, που δεν θα καθιστούν τον πολίτη υποχείριο των κυβερνήσεων μέσω εκλογικών νομιμοποιήσεων και τακτοποιήσεων. Ίσως τότε περιοριστεί η πλήρης απαξίωση του δημόσιου χώρου, που βιώνουμε καθημερινά.
  • Το παραδοσιακό στοιχείο έχει νόημα μόνο στο περιβάλλον που το γέννησε και το ανέδειξε. Η πιστή εφαρμογή του στην σύγχρονη κατασκευή αγγίζει τα όρια του κιτς, με εξαίρεση τις ελάχιστες περιπτώσεις που αντιμετωπίζεται δομικά και συνθετικά ώστε να ενταθεί μορφολογικά στην σημερινή νέα πραγματικότητα.